Rozdzielmy to – prawda badań, gdzie panują inne zasady i prawda Podopiecznego – gdzie trzeba pomóc i zastosować znane metody uśmierzania i zabezpieczania.

Dla Niego istnieje – poprawna postawa – i to jest definicja, którą zawsze trzeba ukuć dla każdego osobno, określając jego predyspozycje i sytuację zdrowotną. Inaczej człowiek z którym się współpracuje zwariuje, a zamiast otrzymania od trenera pomocy, oleje temat i będzie żył tak samo niezdrowo jak wcześniej. W związku z tym, uproszczenia są potrzebne, w rozmowie jak i w tekstach – jeżeli uda Ci się go zainteresować tematem, to zaczniesz tłumaczyć więcej.

Dlatego, owszem, moim zdaniem zależnie od sytuacji, tak jak podaje Stuart McGill, jest coś takiego jak poprawna postawa. Jeżeli moi Podopieczni albo nawet ja sam, odczuwamy ból w plecach przy jakichś konkretnych postawach, no to ich unikamy. Konkretnie mam na myśli zgięcie kręgosłupa. Korzystam z podkładki lędźwiowej i polecam potrzebującym, ponieważ wiem, że będzie to dla nich dobre rozwiązanie zwiększające komfort pracy. Instruuję, że garbienie jest niepoprawne, już nie tylko ze względów psychicznych – ale znowu – słyszę, że szyja boli, nie można spać, a między łopatkami coś kuje. To mam powiedzieć co? Że w sumie rób co chcesz bo nie ma poprawnej postawy? No najwyraźniej ktoś jest na tyle delikatnym człowiekiem, że nie może sobie pozwolić na siedzenie całe życie byle jak, bez żadnych konsekwencji. (Oczywiście poza zaleceniami  zajmujemy się wzmocnieniem osłabionych partii). To samo tyczy się techniki podnoszenia ciężarów – masz mieć lordozę lędźwiową, kifozę piersiowa i lordozę szyjną. (nie mówię o specjalnych technikach np. do ciągu)

Znam ludzi, którzy całe życie siedzą fatalnie, powinni mieć wszystkie krążki na suficie, a mimo to nie mają zmian zwyrodnieniowych. Do tego bóle też nie występują. A warto wiedzieć, że tak, jak duże zmiany w kręgosłupie potrafią nie dawać o sobie znać, tak małe są w stanie zakłócać czucie w kończynie. W takim przypadku trudno stwierdzić, czy zalecania wobec niego mają sens, być może sama aktywność fizyczna, którą czasem utrzymuje mu wystarczy, plus jego genetyka.

Bardzo ważną rzeczą, mimo wszystkich uproszczeń, jest uświadamianie, że i tak problemem najczęściej nie jest brak dobrej postawy, a brak ruchu. Bo wszystko się chrzani przez brak odejścia od komputera na te 10 minut, nawet raz na dwie godziny. Przez brak rozciągnięcia, pozbycia się stresu podczas gry z kolegami w piłkę itd. To są kolejne przyczyny. Często wystarczy się poruszać, a ciało już zadba o resztę. Nie bój się bólu i nie myśl o sobie jak o inwalidzie.

Właśnie – strach – z drugiej strony nie można wpadać w paranoję, że pochylenie się z zaokrąglonymi plecami połamie Ci kręgosłup. Paradoksalnie ciągłe obawy o swój stan zdrowia też powodują dolegliwości krzyżowe. Jak wspominałem wcześniej – psychika ma wpływ na samopoczucie i ból. Dlatego też pisze ciągle, że Podopiecznego trzeba uświadamiać. Uświadamiać stopniowo, że jest pewna postawa, a potem wraz z czasem pokazywać możliwości organizmu i dbać o to, by nie pokazały się żadne obawy przed schylaniem, rotacją itd. Człowiek nie może żyć w klatce i to trener personalny musi tak zaplanować naukę, by druga osoba ją zrozumiała i poczuła komfort.

Jedyną kwestią, która stale mnie gryzie, to brak badań trwających np. 80 lat na kilkutysięcznej grupie, gdzie kontrolowano by, czy faktycznie (i dla kogo), zalecenia dotyczące poprawnej pozycji podczas np. siedzenia mają sens. I czy np. nagłe stosowanie się do modelu „poprawnej pozycji” pozwoliłoby uniknąć bezobjawowcom późniejszych nieprzyjemności.

Problem jest skomplikowany, ale uważam za głupotę ignorowanie mechanizmu działania krążka międzykręgowego przy nauce wad postawy. Koniec końców, nie obchodzi mnie czy kogoś teraz nie bolą plecy przy martwym ciągu z lekkim buttwinkiem, moim zadaniem jest to, żeby na starość był w stanie chodzić dumnie, z wyprostowanymi plecami i podnieść wnuka z podłogi bez brania tony leków przeciwbólowych. Wiedząc jak działamy, zawsze będę na pierwszym miejscu stawiał (świadomy i zrozumiany przez Podopiecznego) promowany dziś model poprawnej sylwetki.

A na koniec – zwróćcie uwagę, że nawet te publikacje podważające wpływ pracy na kręgosłup zaznaczają, że ból występuje w „dziwnych pozycjach” albo, że trudno wpleść fizjoteraputyczne zasady do zawodu itd. Dla mnie – to nie są poważne dowody przeciw zachowaniu poprawnych krzywizn. Czym jest „dziwna pozycja”? Utratą krzywizn. A już kompletnym żartem jest sugerowanie się publikacjami, które zaznaczają, że nie było możliwości określenia, czy badany stosował się w pracy do określonych zasad.

Jeszcze raz – jeżeli mam dowody (medyczne i empiryczne), że coś działa, to to będę promował. Wszelkie wątpliwości za to będę śledził by się edukować i być na bieżąco. Dziękuję za przebrnięcie przez ten materiał.